Pozbawiona uczuć.

   Nie wiem jak to jest kochać. Nie wiem jak to jest być kochaną. Wiem jak to jest mieć czyjeś zaufanie, ale nie wiem, jak to jest mieć zaufanie do kogoś. Nie potrafię ufać, szczególnie nowo poznanej osobie. Boję się, że może mnie zranić? Nie wiem, być może. Nie mam pojęcia skąd się to bierze. Ale chyba lepsze to, niż bycie naiwną, prawda?
   Nie lubię nikogo ranić i staram się tego nie robić. Nie umiem być dobrą przyjaciółką. Czy to oznacza, że nie mam uczuć?
   Mam nadzieję, że nie jestem zimną suką, choć zdaję sobie sprawę z tego, że ludzie mogą tak o mnie myśleć. To dlatego, że jestem małomówna. Nikt nie lubi takich jak ja. Uważają, że skoro tak mało się odzywa, to jest zadufana w sobie, myśli tylko o sobie, jest zarozumiała i na pewno nie należy do sympatycznych. Gówno prawda. Staram się być miła dla wszystkich, ale co ja mogę poradzić na to, że nie jestem urodzoną gadułą? Po prostu nie potrafię gadać o byle czym. Czy to jest powód do tego, żeby mnie skreślać? Czy ze mną jest coś nie tak?
   Czasem mi się wydaje, że przez to iż nie wiem co to jest miłość, skreśliłam też wszystkie inne uczucia...
  Kończę tego posta, bo brakuje mi słów na opisanie tego, co siedzi mi w głowie. Przepraszam, że musicie czytać te moje rozkminy. Przepraszam za ten z dupy wzięty wpis.

/Inna.